Melba ma 8 lat. Swoje w życiu przeszła – musiała przejść, skoro tak piękne zwierzę, spokojne, zrównoważone, przyjacielskie zostało bez domu i dachu nad głową. Siedzi w ponurym kojcu schroniska dla zwierząt nie wierząc, że i dla niej los może przynieść jeszcze odmianę. Wszak nie jest już młoda. Sunia wygląda ślicznie, jest w schronisku od niedawna, widać że kiedyś ktoś o nią dbał – dlaczego przestał, tego niestety nie wiemy. Garnie się do ludzi, wie do czego służy smycz, nie szarpie, nie wyrywa. Pozwoliła obejrzeć sobie ząbki, zajrzeć do uszu – taka psia arystokratka. Jak długo jej puszyste, biszkoptowe futerko pozostanie w takim stanie jak teraz. Jak długo sunia, stojąc przy prętach z nadzieją będzie wpatrywała się w każdy nasz gest, czekając na ten jeden, po którym dumnie wyruszy w podróż do własnego domu. Wzruszające są jej oczy, ich wyraz , taki momentami zrezygnowany a momentami pełen nadziei. Melba to śliczna suka, tak jakby w genach miała może jakiegoś owczarka, albo goldena, nie wiem – wiem jedno. Odchodząc od jej klatki miałam wrażenie, że nie zapomnę tej suki, że zapadła gdzieś w moje serce i pozostanie tam na zawsze. Dlatego tak mi zależy na pomocy, tak bardzo chciałabym zdążyć poszukać dla niej dobrego domu, zanim schroniskowa depresja zrobi z niej psi szkielet, czekający w budzie na finał. Proszę, pomóżcie mi poszukać domu dla Melby, ona na pewno zasługuje na to. Tak ładnie prosi o pomoc!
ODESZŁA, KOCHANA I ROZPIESZCZANA W NOWYM DOMU W MAJU 2008R.
